Home - Entertains If It Musts (engelsk)

It is time for one of my promised posts in English! I noticed that DreamWorks Animation's 31st film has yet to premiere in its home country of the USA, so if you want some opinions look no further. Except maybe if you want some good ones.

"Home" follows a boov named Oh and a human named Trip. The booves have invaded the Earth and relocated all humans to a massive city in Australia whilst trying to escape the evil gorgs. In the middle of this Trip was left behind due to a series of flukes and decides to not wait around for her mom anymore. It's time she finds her. Oh who as accidentally invited the gorgs to a housewarming party is being hunted by every other boov on the planet and decides to help Trip so that he may lay low for a while. It all sounds pretty fun and original for a film like this, but unfortunately it just doesn't deliver, even by DreamWorks' lower standards.

Being DreamWorks' only theatrical release in 2015 hasn't given "Home" any advantages to the films released in years where there have been multiple. Apart from the interesting opening segment showing the boov invading the Earth the film offers few goodies. The most insulting part is that it doesn't even look that good compared to what we've grown used to from even the indiest of CG animated films. Often the scenes are so poorly composited that it looks like a weird green screen shot, hair looks like something out of an advanced student film, and when they show water it runs into the problem of it being too realistic, not matching the style of the film otherwise. It's all over the place.

That said, the film does manage to pull on some emotional strings. You do develop limited connections with at least Oh. Jim Parsons' voice acting is a high light of the film, even though it's not amazing in itself it does help you empathise and understand Oh enough to cheer when he triumphs and sigh when he fails. All in all, this is a completely average CG animated film, and a subpar DreamWorks film. There is better, but it will entertain if it musts.

Insurgent - Overraskande

Den populære sjangeren post-apocalyptisk tenåringsdrama ser ikkje ut til å gå på tomgong heilt enda. Kvart år kjem det ny film i ein allereie populær serie og iallfall ein ny film som prøver på det same. Det dei alle har til felles er at dei er basert på populære bøker om unge mennesker som lever i onde verder. "Insurgent" er ein av dei som er oppfølgjer, og er heldig nok til å ha fleire av dei mest lovande og populære skodespelarene med seg på laget. Men koss er den samenlikna med "Divergent" som var hakket over berre grei?

Overraskande bra, må eg ærleg talt seia. Som sagt var den førre litt meir enn heilt grei, men ikkje med mykje. Den var god nok for meg til å ville sjå kva som hendte vidare, men eg kan vel ikkje seia at eg har tenkt på den eit sekund sida kvelden eg fyrst såg den for eit år sida. "Insurgent" byggjar bra på det som "Divergent" allereie har etablert, til det punktet at det nesten verkar som ein eigen film. For denne filmen er så annleis som det går an å bli frå "Divergent" mens den enda kan dele same sjanger, kjensla, og univers. Me har ikkje lenge sjenerte og uvante Tris, me har Tris som får fart på ting. Tris som veit kva som må bli gjort, og gjerne gjer det så fort som mogleg. Kjæresteforhaldet frå førre film tar ikkje berre andre rad, det havner langt bak mot bakerst i salen. Me får nok til å forstå at dei enda er kjærestar, men ikkje noko forbi det. Dette er ikkje ein kjærleikshistorie.

Det er vel det som er den største fordelen denne filmserien har over den største konkurrenten "The Hunger Games". Som ein som likar båe bøkane og filmane veldig godt, kan det der fort bli gamalt når me heile tida må følgje med på kven det er Katniss er glad i av Peeta og Gale, nett som med Bella, Edward, og Jacob. Dog klarer ikkje "Insurgent" å matche dramatikken i actionscenane på same måte som "Catching Fire" eller "Mockingjay Pt. 1", men den prøvar heller ikkje så veldig mykje på det. "Insurgent". Fokuset i filmen ligg åleine på Tris og koss skal kome seg dit ho treng å vera. Det skjer gjennom nokre få, kraftige, actionscenar, men for det meste lengre gjennom dramascenar.

Alt i alt er dette ein veldig lovandes film som byggjar opp mot enda større oppfølgjare, men den er ikkje heilt på nivået med "The Hunger Games" og "Harry Potter" som den klart blir samenlikna mot. Filmen er dog faktisk så underhaldande og spennande at eg ved filmens slutt trudde me så vidt var kome halvvegs. Ikkje fordi historia slutta brått, men fordi tida hadde gått så fort. Viss du allereie likar filmar som dei nevnde over, eller til og med "The Maze Runner", så kjem du til å like denne. Men ikkje forvent at det er noko du kjem til å snakke om i lange tidar framover.

Inherent Vice - Lang og dryg

"Inherent Vice" kjem frå regissør Paul Thomas Anderson som gjennom filmar som "Magnolia", "There Will Be Blood", og "The Master" har bygd seg eit ganske bra rykte i Hollywood. Han som tør, og får lov til, å lage litt lengre og drygare filmar enn normen. Med seg her har han óg Joaquin Phoenix som han tidlegere jobba med på "The Master".

Dette er ein av dei få filmane som eg visste om og ville sjå, men aldri leste meg opp på. Normalt sett så veit eg iallfall konseptet og sjangeren før eg går inn, eller ingenting i det heila tatt fordi eg berre bestemte meg for å sjå den. Men "Inherent Vice" har eg høyrt om sida før den premierte i USA i desember, eg har høyrt folk snakka om den, og eg har visst at eg ville sjå den, men eg har aldri lest meg opp på den. Eg trur eg kanskje såg ein kvart trailer i fjor haust, men ingenting som sa meg noko nevneverdig, eg ville gå inn blank.

For eg visste at dette uansett kom til å vera ein spesiell film, ein slik film som eg kanskje ikkje ville sett om eg hadde visst for mykje om den på forhand fordi eg ville overbevist meg sjølv om å heller sjå ein tryggare film som eg visste eg kom til å like. Og det var det absolutt. Filmen følgjer Doc, ein privatetterforskar som har havna midt i noko stort via fleire småjobbar og løftet om å redde eks-kjæresten frå ein skittstorm ho har rota seg inn i. Det er faktisk ein vaskekte film noir detektivhistorie, berre satt til 70-tallet med ein dopa privatetterforskar i hovudrolla.

Phoenix er heilt klart det beste med filmen, som alltid gir han ein fantastisk forestilling frå byrjing til slutt. Josh Brolin gjer óg ein knakanes jobb som politibetjent Bjornsen, men utanom dei to er det langt mellom godbitane. Det er scenane mellom Doc og Bjornsen som gjer at filmen blir toleleg i dei lange 148 minutta. For ja, filmen er for lang og for dryg for min del. Det blir for langt mellom godbitane, og eg tykkjar det blir veldig mykje gjentakning. Doc går til ein person, Doc finn ut av noko, Doc drar heim, Doc snakkar med Bjornsen, Doc går til ein person, Doc finn ut av noko, Doc drar heim. Eg forventa ikkje ein actionfilm på nokon måte, men det kunne blitt gjort litt meir spennende enn å sjå på ein fyr som snakkar med folk og tar dop.

Alt i alt så er dette ein film eg vil seia eg likar, men eg kjem neppe til å sjå den att. Gleden i filmen ligg i å finne ut av kven som er kven og som har gjort kva, og få aha-augeblikk saman med Doc. Pluss å sjå Phoenix og Brolin samspele i dei altfor få scenane dei har i samen, dei burde egenleg laga ein film berre om dei to. Då hadde me snakka bra film.

Unbreakable Kimmy Schmidt - They alive, dammit!

Netflix pumper på med serier i år og no er årets tredje serie på plass, komedien "Unbreakable Kimmy Schmidt" skapt av Tina Fey ("30 Rock") og Robert Carlock ("30 Rock") med Ellie Kemper ("The Office") i den titulære hovudrolla.

Serien følgjer Kimmy Schmidt som har blitt holdt fanga i ein underjordisk bunker i femten år av ein gal prest som trudde jorda kom til å gå under. Når ho og dei tri andre kvinnene som ble holdt fanga blir invitert til New York på fjernsynsintervju bestem Kimmy seg for å bli att i håp om at det blir lettere å riste av seg stempelet "Mole Woman" som media gav dem. Ho får jobb som barnevakt hjå ein milliadærs kone og flytter inn i ein kjeller samen med ein strevande (les: arbeidslaus) skodespelar.

Eg vil seia at dette er den morosamste serien Netflix har gitt ut til dags dato, og det er vel kanskje ikkje så rart når du har Tina Fey og Robert Carlock bak spakane. Frå fyrste episode slår serien an og den gir aldri opp. Det er ingen innlevningsperiode som mange andre serier har, det verker som om du allereie har sett på serien i fleire sesongar når introsegmentet køyrer på for fyrste gong. Ingen klønete pilotepisode, ingen klønete sesongavslutning, ingenting av det som normalt sett er normen med sitcoms av denne typen.

Serien gjer det óg bra med koss den handterar historielinjar. Du kan i teorien hoppe inn og sjå kva som helst episode (med nokre unntak så klart), men det er tråder som går gjennom samtlege episodar med samtlege karakterer som stadig gir payoffs. Til og med episoder som fyrst verkar som filler-episoder (episoder som ikkje tilfører noko til serien) viser seg seinare til å ha introdusert karakterer og konsept som blir viktigare etterkvart som serien går. Det einaste eg har å klage på i serien er noko av greenscreen-bruken. Det er fint for meg om sitcoms helst vil bruke greenscreens, ofte er det berre tryggare, billegare, og ser nokså likt ut uansett. Men det er ein del scenar i serien som berre ikkje funkar på grunn av det, du ser med ein gong det er falskt og det tar deg ut av serien som elles ser nokså ekte ut. Heldigvis er det eit lite stykke mellom desse scenane.

Amazonia - Fin fiksjonsdokumentar

Eg visste ingenting om denne filmen før eg såg traileren foran "The SpongeBob Movie: Sponge Out of Water" førre veke. Sjølv då var eg ikkje sikker på kva det egenleg var, og det frista ikkje så veldig mykje å sjå den. Men når premieren kom i går så klarte eg av ein eller anna grunn ikkje å dy meg, eg måtte sjå kva dette var for noko.

"Amazonia" kan vera litt vanskeleg å forstå til å byrje med. Det er ingen tale (med unntak av tri-fire replikker på uteksta portugisisk) og kinematografien minner meir om fiksjonsfilm enn dokumentarfilm, og filmen er faktisk lista som dokumentar. Me byrjar med å følgje ein apekatt i fangenskap som blir satt i eit bur på eit fly for å tilsynelatande flytte til ein ny plass. Flyet styrter kort tid etter midt i Amazonas og piloten av det lille flyet forlater apekatten utan mykje tanke. Det er no filmen verkeleg starter.

For filmen har close-ups, then har establishing shots, then har totalbileter, den har alt som du ville forventa frå ein Disney-film som "Homeward Bound", men alle dyra verker så mykje meir ekte. Dyra ser ut til å reagere nett som eg ville forventa dei ville reagert, dog eg er på ingen måte ekspert på dyrereaksjoner. Det blir som ein dokumentar kor me følgjer ekte dyr som berre tilfeldigvis havner midt i ein typisk tri-akters heltehistorie. Og det er dette som óg er midt største problem med filmen. For når eg byrjar å tenke slik så tenker eg på at dette faktisk er ektre dyr i situasjoner som til dem verker ekte. Er det ville dyr? Er det fanga dyr? Uansett blir det då litt mykje for meg å sjå ein apekatt svømme nedover eit elvestryk og falle frå trær.

Til tross for alt dette så er det ein meget underhaldende og fin film, det var aldri keisamt i kinosalen. Det var alltid noko å sjå på, noko å forundre over. Og til tross for å vera essensielt ein stumfilm utan tekst så får du eit sterkt bånd til apekatten i senter av historia. Du må berre bestemme deg for om du kan takle å sjå ekte dyr på denne måten, for eg veit at det ikkje er noko for alle.

Chappie - Grei underhaldning

Eg ville veldig gjerne seia enten at "Chappie" var crappie, eller at den gjorde meg veldig happie, men verken eller er sant. Det er ein heilt midt-på-treet film som verken fortener slakten eller skryten den får. Hadde det ikkje vore for at regissøren etterkvart er blitt nisjekjendis blant vitsjonfans for "District 9" hadde den filmen blitt mottatt mykje meir lunkent.

"Chappie" er satt til Johannesburg og viser ein by så oppslukt av kriminalitet at robotar blir satt inn som politistyrke. Me følgjer nokre ansatte frå firmaet som lagar robotane pluss nokre småkriminelle med planar om større brekk. Chappie sjølv blir til når ingeniøren Deon installerer eit eksperimentelt AI-program (kunstig intelligens) på ein øydelagt politirobot, men Deon får ikkje behalde ham då dei småkriminelle har planar om å bruke ham til å foreta ran av pengebil.

Konseptet må eg seia er ganske kult, og relativt bra gjennomført der kor det teller mest. Å sjå Chappie lære seg kva det er å vera i live frå sør-afrikanske gangstere er smått fantastisk. Han lærer seg å gå som dei, snakke som dei, elske dei, men aldri heilt å vera som dei. Deon smett innom frå tid til tid når han kan, håpande på at han kan få Chappie til å bli eit vidunderbarn av dikt, maleri, og sang, men Chappie vil heller vera litt meir som dei kriminelle. Med unntak av faktisk kriminalitet.

Der filmen fall samen er på skodespel, manus, og effektar. Animatørane har gjort god jobb på Chappie (for det er faktisk animatørar, og ikkje motion capture-artistar som står bak) og Sharlto Copley får mykje fram med stemma si, men dei andre er langt frå så gode. Mykje er berre overdramatisert, til tidar verker det som om folka i filmen kan enten berre skrike eller hviske. Historien slik den spelar ut er heller ikkje fantastisk, og dialogen som følgjer er heller ikkje mykje å skryte av. Som eg sa, konseptet er kult, men dei kunne brukt meir tid på å faktisk få vist koss Chappie går frå punkt ein til punkt to. Det er relativt humpete slik det er, og av og til forandrer han seg litt vel mykje, litt vel kjapt.

Alt i alt så er dette ein fin film å sjå på Netflix ein kveld, men du treng ikkje å gå på kino for å sjå den. Sjølve roboten Chappie er den einaste som er verdt å sjå, men det kan vente på seg for det er ikkje noko banebrytande.

Aftershocks - Fullt tilbake

"Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D." er tilbake for fullt etter ein lang juleferie som sluttet på eit ekstremt spennende punkt. "MAOS" er kanskje enda mest kjent for å vera nokså treige til å kome i gong, og heller keisamt i lengda, men her bevisar dei at det er fjernsyn som er den mest spennende utposten for Marvels filma univers nett no.

I denne episoden hoppar me noko fram i tid frå i fjor. "What They Become" slutta med døden til sesongens dittil hovudskurk, Skye sine nye kreftar, og Trips død. "Aftershocks" bryr seg ikkje med å handtere den direkte ettermatten men går heller fram til når det er litt meir spennende, etter karakterene har hatt litt tid til å rydde opp etter all faenskapen. Skye er låst i eit glassbur for frykt av smittande utanomjordisk virus, Simmons ryddar opp den underjordiske byen og klargjer for oversvømming, Fitz slit med å fikse Skyes biometriske klokke, og Mack slit med alt som skjedde mens han var påverka av kva enn det var som fekk ham til å angripe sitt eiga lag.

Ein av dei verste og beste delane av denne episoden er at den berre byrjar "midt i", me får ikkje egenleg vite at dette er ei lita stund etter førre episode, og i nokre minutt verkar det nesten som at det har vore fleire vekar eller månedar. Eg likar det fordi me slipper den ganske vanlege catch-up-episoden som mange serier med midtsesongsfinaler har, den kor dei går gjennom heile sesongen opp til no og med får ikkje vite noko nytt før mot slutten. Her held det med ein kjapp recap av førre episode, etterfulgt av meir naturleg dialog som visar til kva som har skjedd opp til no.

Men min favoritting med episoden er at dei ikkje er redd for å bli rare. Serien har fått god tid til å modne seg etter halvanna sesong. Me har sett haugevis med filmar satt i same univers, me veit at det er ein rar verd, og no får me sjå den óg i "MAOS". Raina er no fullt mutant, med alle dei rare protesene som følgjer. Torner på hode og hendar, grøn hud, augelinsar, heile sulamitten som kven som helst kjent med fjernsynsvitsjon som "Stargate SG-1" og "Babylon 5" er godt kjente med.

Marvel har endeleg tatt det store spranget med seriane sine. Med "MAOS" i primetime på nettverksfjernsyn, "Agent Carter" i juleferien, og om ein måneds tid kjem óg "Daredevil" på Netflix som seinare óg får partnerseriar. DC har lenge eid fjernsynsmarkedet for superheltar, men no er det ikkje lenge før Marvel tar over alt her óg, og det passer meg heilt fint.

The Last Man on Earth - Mykje potensiale

"The Last Man on Earth" er ein ny komiserie skapt av skodespelar slash komikar Will Forte ("Nebraska", "30 Rock") som hovudsakleg handler om den titulære karakteren Phil Miller som tilsynelatande er den siste mannen på jorda. Serien har óg med seg dei populære Phil Lord og Chris Miller ("21 Jump Street", "The LEGO Movie") som visstnok hadde den originale ideen for serien før Will Forte løp avgarde med ideen i eiga retning.

Med så mange gode folk bak seg så har serien eit usedvanleg bra utgongspunkt, og når du plusser på det nokså uvanlege konseptet (for ein fjernsynsserie) så ender du opp med noko veldig interessant. Men lever det egenleg opp til alt som det kan? Eg tykkjar ikkje det. Serien er morosam, ja, nærmast hysterisk til tidar, men det blir relativt fort gamalt. Det fins to episoder på rundt tjue minutt kvar og eg føler at me allereie har gått gjennom det meste som kjem til å vera morosamt. Det hjelp heller ikkje heilt at lurekonseptet blir avslørt som lureri allereie i fyrste episode, for Phil er så klart ikkje den siste personen på jorda, det finn han ut når Carol (Kristen Schaal) dukker opp.

Det har seg slik at serien byrjar med Phil som køyrer landet rundt i ein buss og leiter etter andre som overlevde viruset som drepte alle han kjente. Overalt han drar skriv han skilt som viser til at han bur i Tuscon, Carol finn då eit av desse skilta og drar til byen for å spore ham opp. Problemet mitt her er at den lille montasjen verkar uendeleg mykje betre enn det serien leder opp til. I staden for å følgje ein mann som drar gjennom heile USA på letning etter folk mens han drar med seg alt det kulaste og dyraste han kan, og blir meir og meir deprimert når han ikkje finn nokon, så for me ein serie om ein mann som bur i eit skittent hus og må gå gjennom kvardagen med sin nye nabo som han så klart ikkje kjem overens med.

Ja, det er ein odd-couple-serie. Phil og Carol er heilt motsatte, og har handtert krisa på forskjellege måter. Kor Phil har stjålet alt han har og tatt den lettaste utvegen som løsning på alt har Carol prøvd å gjere alt så skikkeleg som mogleg. Ho har lyst på ny sivilisasjon mens han vil berre ha det gøy før han til slutt menneskeheita døyr med ham. Det blir berre for dumt når du allereie har dette kule konseptet, det er så mange andre vegar dei kunne gått.

Serien kan enda snu om og ta konseptet til nye høgdar, dei har nok ein eller anna plan som skal gjere det betre enn det det allereie er, men eg klarer berre ikkje å sjå kor den retningen ledar. Vitsar om toalettbasseng og ballar med fjes er morosamt berre så lenge, men eg er heller ikkje ute etter ein serie om ein mann og ei dame som prøver å bygge opp ein mikrosivilisasjon. Eg kjem nok uansett til å sjå vidare berre for nysgjerrighetens skuld, for eg har eit ørelite håp om at det enda kan bli kjempebra. Men eg tvilar.